درباره ی معماری ایران بسیار نوشته اند، از مسجدها و کاخ ها گرفته تا آرامگاه ها و کوشک های باغ ها، اما موضوع این کتاب سنت بومی ای است که در بستر زندگی در زیستگاهای خرد و کلان ایران پاگرفته و از قضا بیشتر در بناهایی خودنمایی می کند که از دایره ی مطالعات تاریخی معماری به کنار مانده اند؛ سخن از بناها و سنتی ویژه در معماری است که حیات در این سرزمین بیش و کم بیابانی با این آب و هوای خشک و خشن بدان وابسته است. فهم چشمگیر ایرانیان در زندگی در این زمین خشک پرداخته هزاره هاست و نه قرن ها. آنجه نشانه ی نبوغ نادر اینان است، نه ممکن کردن زندگی، که بسیار فراتر از آن، ساختن تمدنی است درخشان و خیال انگیز در این اوضاع سخت طبیعی.
