امر خطیر نوسازی و تجدید حیات شهری در کنار ضرورت های حیاتی واجتناب ناپذیر، ناگزیر از توجه به چشم اندازهای توسعه ای وآرمانی است. با وجود اینکه ملاحظات اجتماعی و محلی ممکن است به راحتی با اهداف اقتصادی و توسعه ای قابل جمع نباشد. تجربه های جهانی حاکی از این است که اهداف توسعه ای توانسته اند فرصت های بی نظیری برای تجدید حیات شهرها فراهم نمایند. موضوعی که می تواند در کلانشهری چون تهران از یک طرف، با وسعت قابل توجه بافت های فرسوده و از طرف دیگر به سبب گرایش به ایفای نقش در مقیاس جهانی، مصداق عینی پیدا کند.
