بافت شهرهای ایران در گذشته، با کوچه های باریک، خانه هایی از خشت و گل و نداشتن پنجره نشانه ای از تواضع را در برداشت، ضمن آنکه هوایی مطبوع و خنک در فصل تابستان، آسایش و راحتی را برای انسان فراهم می ساخت. انسان هنگامی که نقاط پر مشغله ی شهر را ترک می کرد با گذر از کوچه های باریک با دیوارهای گلی و یکنواخت توجه اش به درون جلب می شد و حضور قلب در او ایجاد می گردید، با ورود به خانه یا به هشتی نیمه تاریک می گذاشت و با مکث کوتاهی آماده ی ورود به فضای خانه که فضایی باز، روشن و مطبوع، همراه با باغچه ها، گل ها، درخچه ها و گیاهان رونده ای که بر روی دیوار های خانه آرام گرفته بودند می شد که خود نشانه ای پر معنا از ارتباط بین فضاهای خارجی و فضاهای داخلی فضاهای شهری و فضاهای معماری بود.
