شهرنشینی مسایلی دارد. در دو دهه گذشته، کشورهای در حال توسعه، به سرعت شهرنشین شده اند. تعداد زیادی از مردم با زندگی در سکونتگاه های شهری باعث رو به افزایش رفتن جمعیت شهرها شده اند؛ از حدود 1.5 میلیارد نفر در سال 1990 میلادی به 3.6 میلیارد (بیش از نیمی از جمعیت جهان) در سال 2014 رسیده است. گزارشها نشان می دهد که نرخ فقر شهری به میزان قابل توجهی پایین تر از نرخ فقر در مناطق روستاییی است و میزان دسترسی جمعیت شهری به خدمات عمومی اساسی تعریف شده توسط اهداف توسعه هزاره از جمله دسترسی به آب و امکانات بهداشتی سالم به مراتب بهتر از روستاییان است. گرچه در مناطق شهری عدم تقارن در دسترسی بیشتر است. رشد زاغه نشینی می تواند باعث پایمال شدن رشد شهرها گردد، و بر دامنه فقر شهری و خارج شدن از خط دستاوردهای اهداف توسعه هزاره اثر گذار شود.
