هنر معماری اسلامی ایرانی که اساس آن مبتنی بر هندسه است در ایران بر اصولی غیر مکتوب متکی بوده که سینه به سینه به نسلهای بعدی رسیده، و متاسفانه با گذشت زمان این توارث از بین رفته و به دلیل غیر مکتوب بودن آنها و یا اگر مکتوب بوده در اثر حوادث زمان و زبان به نسلهای بعد منتقل نشده و چنانچه چند اثر مکتوبی هم وجود داشته یا در کتابخانه ها خاک می خورده و یابه دلیل فقر از دست رفته و به کتابخانه ی موزه های غرب منتقل شده و از دسترس اهل فن به دور افتاده است، به طوری که اکنون در گوشه و کنار مملکت تعداد انگشت شماری از معماران را می توان پیدا کرد که به اصول این هنر آشنا باشند و در نتیجه اکثرا با علم هندسه که با سبک خاص و ماهرانه ای بستر این هنر زیباست آشنا نیستند.
