بزرگی نامتعادل توضیح می دهد که چگونه یزرگی و عظمت یک تمدن در کمین است تا موجبات سقوطش را فراهم کند.
تمدن ها محکوم به خود _ نابودی هستند. آنها مسیری قوسی شکل را می پیمایند که از موفقیت های اولیه آغاز می شود و به خاطر محدودیت های فیزیکی _ زیستی ذاتی و گریز ناپذیر پیرامون خود و سیر ناگزیرشان به سوی تباهی اخلاقی، به سقوط نهایی می انجامد.
چون تمدن امروز ما جهانی شده است، سقوطش هم که ناشی از افزایش بی سابقه و زیان بار جمعیت، پیچیدگی و مصرف است، جهانی خواهد بود. برای گریز از سرنوشتی که تمامی تمدن های پیشین داشته اند باید تغییرات بنیادین در آداب و رسوم و باورها و ایستارهای خود ایجاد کنیم و این یعنی چشم پوشی آگاهانه از بزرگی نامتعادل برای پیشگیری از فروغلتیدن در عصری تاریک و سیاه که در آن تمامی و یا پاره هایی از هنرها و زیبایی های تمدن، رخت بربسته و از دست رفته است.
