مدیریت پروسه ای است که پروژه هایی با مختصات علمی، واقع گرا و همه جانبه نگر مقوم آن هستند. در مدیریت شهری، نگاه سیستمی اصل اجتناب ناپذیر است. اداره مطلوب شهرها و مخصوصا کلان شهرها بدون مدیریت یکپارچه شهری امکان پذیر نمی باشد و مدیریت یکپارچه شهری همان نگاه سیستمی است که مولود نگاه استراتژیک می باشد. نظام مدیریت شهری ایران به سبب تمرکز در ساختار سیاسی- مدیریتی کشور نسبت به سیستم های فرادست و نظام های ملی و منطقه ای دارای رابطه ای خطی- عمودی و یک سویه ای است که ان را به سوی مدیریتی منفعل سوق داده است. به دنبال آن عدم فقدان انسجام کافی در تعاملات سیستمی با سطوح فرودست و داخلی ان را تبدیل به مدیریتی نامنسجم نموده است و در نهایت از نظر ابعاد محیطی نیز مدیریت شهری ایران به دلیل عدم برخورداری از بسترهای مناسب سیاسی، اجتماعی، مالی، حقوقی و مشارکت ناکافی کنشگران اجتماعی در محیطی نامساعد درحال فعالیت است. در سطوح فراملی، با تاکید برکاهش نقش دولت مرکزی در سطوح محلی، تقویت جایگاه و نقش مدیریت محلی و مشارکت اجتماع محلی، حاکمیتی چندسطحی و چندعاملی را برای مدیریت شهری کارآمد و اثربخش توصیه می نماید در این راستا می توان با تدفیق در ساختار مدیریت شهری دردیگر کشورها به تبیین اصول و راهکارهای پرداخت که بهبود حوزه مدیریت شهری را به همراه دارد. تلاش این گفتار نیز بر این است تا با تدفیق در ساختار مدیریت شهری در دیگر کشورها امکان بهره گیری از برخی دستاوردهای نوین در حوزه مدیریت شهری را فراهم گرداند. امید است که کتاب حاضر، مورد توجه اربابان نظر و صاحبان اندیشه خاصه در حوزه علم شهرسازی و مدیریت شهری چه در عرصه پژوهشی و چه در عرصه اجرایی قرار گیرد.
